روش های ارتقاء صلح درون

توافق‌ پذيري يا سازگاري، از تمايلات بين فردي و شخصيتي است. يک فرد توافق‌ پذير اساساً نوع دوست است، او نسبت به ديگران همدردي مي‌کند و مشتاق است که کمک کند و باور دارد که ديگران نيز متقابلاً کمک‌ کننده هستند. در مقابل، فرد غير سازگار، ستيزه‌ جو، خود مدار و شکاک نسبت به ديگران بوده و بيشتر رقابت‌ جو است تا همکاري‌ کننده.

دنياي درون

در سال هاي اخير روان شناسان اهميت زيادي به مسائلي که مربوط به تشکيل خود پنداره است داده اند. اگر تصور از خود مثبت ونسبتاً متعادل باشد، شخص داراي سلامت رواني است و اگر به عکس خود پنداره شخص، منفي و نامتعادل باشد، او از نظر رواني ناسالم شناخته مي شود.

کارل راجرز نظريه خود را چنين تعريف مي کند: طرز پندار يا تصور نسبتاً دائمي هر فردي درباره ارزشي که او براي  خود قائل مي شود و رابطه اين ارزش با خود واقعي او مي باشد.

جرلسيد مي گويد: خود مجموعه اي از افکار و عواطف است که سبب آگاهي فرد از موجوديت خود مي شود. بدين معني که او مي فهمد کيست و چيست. «خود» دنياي درون شخص است و شامل تمام  ادراکات، عواطف، ارزش ها و طرز فکر اوست. تصويري که او از خود دارد، مسلماً براي او اهميت حياتي دارد و سعي مي کند که اين تصوير را نگه دارد( شاملو، 1383 ).

سفر به درون

سفر به درون يعني حرکت به سوي آرامش و شادي و کسب آگاهي و معرفت  بيشتر. در اين حالات عرفاني و شعف روحي، ذهن آزاد بوده و موضوعاتي مثل قضاوت و مقايسه و تفسير که مولد رنج هستند موجوديت ندارند. وقتي از طريق درون خود با هستي هم سو مي شويم احساس آرامش و شعف و اقناع مي کنيم. سپس دنياي بيرون نيز به مانند دنياي درون زيبا و دلپذير مي شود. يعني اتفاقات خوب را جذب مي کنيم.

درون نگري

درون نگري به معناي سفر به درون خويشتن خويش است و با کمک روش هايي مثل مراقبه و مديتيشن يا سکوت انجام مي شود. اما درون گرايي بعنوان نقطه مقابل برون گرايي اغلب مترادف با  ذهنيت گرايي يا افسردگي است.

در جوامع و کشورهاي آسياي شرقي گرايش به درون نگري با استفاده از روش هايي مثل مراقبه، مديتيشن، آهستگي، فرادرماني، انرژي درماني و نظائر آن بيشتر از جاهاي ديگر است. اما در جوامع غربي و کشور ما بيشتر روي باورسازي کار مي شود. البته عرفايي مثل مولانا بر روي موضوع درون نگري خيلي کار کرده اند.

درون نگري مثبت

وين داير(2007)  توان لذت بردن ما از زندگي ناشي از انتخاب و اراده ما از لذت بردن از آن است و نه ناشي از عوامل بيروني. اعتقاد به نفس و تأکيد خويشتن دليل بر آمادگي شما براي انطباق و اتصال به نعمات است. داشتن طبع مستغني، تفکر درقالب وفور نعمت و برکت، به معني اعتقاد به نوازش خويشتن در درون است. سعادت، موفقيت و نيکبختي عبارت از واکنش هاي دروني ما هستند که به زندگي ما رنگ و بو مي دهند و چيزهايي نيستند که از جهان برون کسب شوند. شما هم اکنون همه چيز هستيد و داراي آنچه براي نيکبختي، موفقيت و رضايت خاطر مورد نياز است مي باشيد و نيز هرچه را براي هدف هاي بلند پايه شما لازم است داريد. اگر نيازهاي اساسي شما برآورده شوند و آب و غذا و هوا در اختيار داشته باشيد، توان زندگي با سعادت را خواهيد داشت. خداوند به صورت غذا بر انسان گرسنه نازل مي شود. ما مي توانيم وجود خود را ارزش نهيم و شکوه و جلال نفس خود را به خويش تبريک بگوييم و هستي خود را غنيمت شماريم و بودن خود را دراين جهان جشن بگيريم. می توانيم با آنچه بر سر راه ما قرار مي گيرد بدون قضاوت درباره خوب يا بد آن برخورد فعالانه داشته باشيم و پند بياموزيم و رتق و فتق کنيم. نعمات جهان فراوان و بي پايان است و برخورد ما با آنها در اختيار ماست و آزاد هستيم که هرگونه که مي خواهيم پيرامون آنها بينديشيم. اگر ما احساس پوچي مي کنيم به اين دليل است که افکار پوچ و بي محتوي در سرداريم و اين شيوه تفکر همواره به احساس خلأ دروني ما مي افزايد. زندگي سرشار از نعمت و برکت به معني گردآوري، انباشتن و اندوختن نيست، بلکه، ايجاد يک روح بزرگ و يک نگرش احترام آميز به درياي بيکران و بي حد و مرز نعمات جهان است. آگاهانه يا ناآگاهانه هريک از ما به نحوي به ديگري خدمت ميکند. اگر با عمد و ارداه عادت خدمتگذاري را در نهاد خود بپرورانيم و باورکنيم تمايل ما براي خدمت به خلق به تدريج افزون ميشود و نه تنها به نيکبختي ما بلکه به سعادت همه جهان مي انجامد.

البرت شوايتزر مي گويد: من ازهدف شما درزندگي اطلاعي ندارم اما همين قدر مي دانم تنها آن کساني از شما در واقع خوشبخت هستند که خواست، اراده و راه خدمت به ديگران را آموخته اند. بر هر چيزي که ذهن خود را متمرکز کنيم آن چيز در نزد ما بزرگ مي شود.

والت وايتمن مي گويد: همه فرضيه کائنات به نحو خطا ناپذيري متوجه يک نفر و دريکي خلاصه شده و آن شما هستيد.

 اگر حق خود را تنها مختصري از نيکبختي و سعادت ميدانيد و درپي جزء کوچکي ازآن هستيد، سهمي را که دريافت ميکنيد درست به همان ميزان است. اگر براين باور باشيد که شايسته هيچ چيز نيستيد و يا به قيمت محروم کردن ديگران خواهان همه چيز باشيد، هر دو حالت درحکم تخريب نفس است و شما را از نعمت و برکت دور مي سازد و به سوي کاستي پيش مي برد. بدانيد که شما شايستگي دريافت همه نعمات خدا را داريد و همين حق براي ديگران هم محفوظ است و در فرآيند کمک به ديگران در کسب آن، همه آن را به دست مي آوريد و توأماً خود و ديگران را ياري مي دهيد.

تنگ نظري و کم بيني ايجاد کمبود مي کند و زندگي ما را زير سلطه کمي ها و کاستي ها مي برد و برکت را از ما مي برد. همين اصل درمورد وفور نعمت و برکت صادق است.

همواره به لحاظ آزادي کمي که داريد شکرگزار باشيد و به واسطه آنچه نداريد ناله و فرياد نکنيد.

روبرت لوئيزاستيونسن مي گويد: اگر انسان فارغ از مسئله سرنوشت وي یا موفقيت يا عدم موفقيت بدون قيد و شرط عاشق حرفه خود باشد زير سايه لطف خداوند جاي گرفته است.

نفرت ورزيدن ناشي از اراده و انتخاب شماست و از افکار آلوده به کينه شما نشأت ميگيرد.

نفرت و انزجار در درون شما جاي دارد و نه در جهان برون.

اين مشاغل نيستند که مخرب روان ها هستند، اين انسان ها هستند که بانگرش منفي روان خود را ويران مي سازند.

آنچه را که اکنون مخالف آن هستيد مي توانيد از نو تعريف کنيد و پيرامون آن تفکري تازه بيابيد تا وفور و برکت به زندگي شما راه يابد.

عليه هر چيز که باشيد همان عليه شما به کار مي افتد. هر چه عليه آن هستيد مي تواند به شيوه اي مثبت بيان شود که شما را  طرفدار چيزي کند.

اگردر موضعي قرار گيريد که عشق را به عنوان چراغ راهنماي خود در فعاليت هاي روزانه خويش بکار ببنديد خواهيد ديد که وفور نعمت و برکت در انتظار شماست تا خود را به آن متصل کنيد.

اغلب اوقات آنچه موجب تيرگي روابط اجتماعي مي شود و مسئله مي آفريند اين است که طرف ذهن خود را بر معايب و کاستي هاي ديگري متمرکز مي کند.

خود را نسبت به خويشتن متعهد کنيد. آنچه را که به آن عشق مي ورزيد انجام دهيد و نيز به آنچه انجام مي دهيد عشق بورزيد.

شکرگزاري طمع و افزون خواهي را از بين مي برد و افکار شما را بر نعمت و برکت متمرکز مي کند. هنگامي که ما شاکر و راضي هستيم به نظر مي رسد که نعمت بيشتري به ما روي مي آورد.

هر آنچه در زندگي نصيب شما مي شود با خود بگوييد که شايستگي دريافت آن را دارم. بر احترام و ارزشمندي نفس خود اعتقاد داشته باشيد(امیری، 1390).