نقش خانواده در ترک اعتیاد به مواد اعتیاد آور

1. باور اعضای خانواده این است که برای توانمند سازی و درمان فرد معتاد کمترین تأثیر و کنترل را دارند.
2. وابستگی‌های بیمارگون بین افراد خانواده به طوری که باعث حمایت ناسالم از فرد بیمار می‌شود، مثلا مادر فرد معتاد به دور از آگاهی بقیه‌ی اعضا پس انداز می کندو یا بخشی از درآمد خود را در اختیار معتاد قرار می‌دهد، تا او به سراغ خلاف‌های دیگر نرود و یا مشکلات قضایی پیدا نکند.
3. اعتقادی بر بیمار بودن فرد ندارند و فکر می‌کنند فرد می‌تواند هر وقت که خواست مواد را کنار بگذارد و اعتیاد او را یک مشکل رفتاری می‌دانند.
4. خانواده احساس گناه و افسردگی داشته چرا که فرد معتاد، دلیل اعتیاد خود را به گردن آن‌ها می‌اندازد.
5. انکار توسط فرد یا توسط خانواده ممکن است رخ دهد، و به طوری رفتار می‌کنند که انگار مواد مشکل ساز بوده نه رفتار مصرف مواد.
6. زمانی که انکار پدیدار شود تمایل پذیرش یک مداخله برای درمان کاهش پیدا می‌کند.

اعضای خانواده شکست در حفظ آرامش و کنترل هیجانات را به خودشان نسبت می‌دهند، و نقش فرد معتاد را نادیده می‌گیرند به همین دلیل اضطراب و افسردگی به سراغشان می‌آید.

گاه شک و تردید و سوء ظن‌های افراطی خانواده نسبت به فرد بعد از ترک اعتیاد، منجر به عود و بازگشت اعتیاد می‌شود.