مقدمه
انسان دیروز همراه با طبیعت روندی آرام و تقریباً قابل پیش بینی را سپری می کرد مثلاً کار کند و در سنی خاص ازدواج کند، بچه دار شود و…
در مقابل امّا انسان امروز، فردی است که هر لحظه در معرض بمباران اطلاعات از طریق رسانه های مختلف است و همه چیز مدام در حال تغییر است.
انتخاب اینکه ازدواج کنم یا نه؟
کدام مدل از انواع مختلف نحوه ی ازدواج یا بچه دار شدن را انتخاب کنم؟
گویی هیچ چیز در این عالم ثبات ندارد و به این واسطه انسان هر روز هزاران و شاید میلیون ها معیار مقایسه با خویش پیدا می کند، چیزی که در گذشته فقط محدود می شد به افرادی که در اطرافش بودند و می شناخت.
زمان عوض شده و ما توانایی برگرداندن یا تغییر کل جهان هستی را نداریم و نیازی هم به این کار نیست، تنها چیزی که ما در مقام انسان قدرتش را داریم ایجاد تغییر و تحول در خودمان است همین و بس، بخشی از این تغییر و تطبیق بیشتر با جهان فعلی، دانستن و اطلاع داشتن راجاز این موضوع است که رسانه ها با تمام منافعی که برای ما دارند، چه تاثیری روی انواع خوراک ما می گذارند.
اثر رسانه بر خوراک دیداری
مهم ترین ابزار در دریافت خوراک دیداری، چشم است. که در ادیان و مکاتب و حتی اسطوره ها در موردش مطلب بسیار آمده که نشان از اهمیت این عضو دارد.
در این مقاله قراراست به نحوه بیمار شدن از طریق رسانه های تصویری بپردازیم.
فارغ از تمام فوایدی که رسانه ها دارند، فقط به عوامل بیماری زا اشاره خواهیم کرد.
رسانه ها با چه روشی چشم را تحریک کرده طریق و سبب بروز بیماری در جسم و روح ما می شوند:
فریب با استفاده از زاویه های مختلف دوربین:
– انواع حقّه های رسانه ای
– گریم های سنگین
– نمایش انواع تغذیه
– نمایش ساعات زیاد تمرین و ورزش کردن
– نمایش مدل هایی که تقریبا وظیفه ی دیگری جز زیبا بودن در زندگی ندارند
همگی معیارهای غیر واقع بینانه ای را برای مقایسه با خود به عنوان زن یا مرد زیبا به ما می دهد که باعث می شود هر آنچه هستیم، کم و دوست نداشتنی به نظر برسد و در نتیجه دچار حس نفرت از بدن خود یا هر چیز دیگری شویم
نهایتاً حس نفرت سبب تخریب سلول های عصبی که ترمیم کننده بدن هستند می شود.
این یعنی غلبه سودا که در سلسه اعصاب منجر به افسردگی حاد و در شرایط وخیم تر ام اس و یا حتی سرطان می شود.
نمایش صحنه های پورن و سکسی
دیدن این صحنه ها در بدن سمی تولید می کند که باید دفع شود؛ چون موقعیت دفع آن نیست در بدن می ماند و باعث ضعف جسمی و روحی در فرد می شود.
اثر رسانه بر خوراک شنیداری:
گفتار ما از نوع تفکر ما نشأت می گیرد، پس با بهتر شدن تفکر ما، نوع کلماتی که در واقع خوراک شنیداری ما هستند متفاوت می شود، برای همین به شنیدن و به کار بردن کلمات خوب بسیار توصیه شده، وقتی به بیماری حرف های امید بخش زده می شود سیستم دفاعی او بهتر کار می کند و سرعت بهبودش به علت افزایش فعالیت های مثبت سلول های عصبی بیشتر می شود قطعا این قضیه در حالت عکسش هم به همین صورت خود را نشان می دهد.
به علت قدرت کلمات و تأثیرشان بر روح و جسم ما باید بدانیم با تکرار یک حرف غلط هم به مرور این حرف در ناخداگاه ما رخنه می کند، طوری که می گویند یک دروغ را آنقدر با خودت تکرار کن تا خودت هم باور کنی، جا دارد به داستان تاریخی پیروزی های هیتلر اشاره کنم که بعضی ها اعتقاد دارند پیروزی های هیتلر به دلیل وزیر تبلیغات فوق العاده ی او بوده است که هیتلر را بسیار شجاع و توانمند و دشمنانش را حقیر و کم توان می شمرد و چنان با مهارت این کار انجام می داد که در روح و جسم هیتلر و ارتشش رسوخ کرد.
اثر رسانه بر خوراک پنداری:
پندار مثبت، سبب ایجاد (صفرای لطیف) در بدن می شود که باعث گرم شدن مغز و گرمای روان می شود، خود این مسئله باعث داشتن اراده قوی و تداوم بیشتر در کارها با وجود تمام چالش های راه می شود، عملگرایی را بیشتر می کند، سیستم ایمنی را تقویت می کند در حالی که پندار و تفکر منفی دقیقا باعث سرد و خشک شدن مغز و روان می شود، انعطاف را کم میکند، مثل اصطلاح (خشک مغز یا خشکه مقدس)، به دلیل سردی ناپیوستگی در جریان خون در عروق ایجاد می کند که باعث لرزش اندام و سستی در بدن می شود، آسیب پذیری را زیاد می کند، قطعا یک آدم نا امید زودتر از یک فرد امیدوار مریض می شود برای همین بسیار توصیه شده با بچه ها از همان دوران جنینی با کلمات خوب صحبت کنیم چون این کلمات گرما بخش مثل سوخت گرم کننده در بدن انبار می شوند.
پس اگر انسان را موجودی در نظر بگیریم که از سطحی ترین لایه ی بدنش یعنی پوست تا بن دندان تماماً مصلح به پیچیده ترین پردازش گرها و ماهواره هایی که هنوز بشر قادر به ساخت آن نشده باشد، چیزهایی که می خوریم، می خوانیم، می شنویم، می بینیم و کلماتی که به کار می بریم و… حکم خوراکی را پیدا می کنند که در اَبَر پردازشگر انسان تحلیل شده و اثرات عمیقی را بر روح و جسم آدمی می گذارد.
به امید ایرانی سالم و جهانی سالم که تک تک ما سازنده ی آن هستیم
